Mastif angielski 

Inne nazwy tej rasy psów: mastif angielski - English Mastiff, dog angielski, Mastiff, Old English Mastiff.

Klasyfikacja FCI: Grupa II. Psy w typie pinczera i sznaucera, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i inne rasy. Sekcja 2.1 Molosy typu dogowatego.
Nr FCI: 264

Pochodzenie rasy: Wielka Brytania
Data powstania: 1000 r.p.n.e

Wzrost: ok. 75 cm.
Waga: ok. 75 kg.
Maść: morelowa, płowa, ciemno pręgowana i srebrna z obowiązkowa czarna maską.



Już starożytni Rzymianie podziwiali ogromne psy bojowe mieszkańców wysp brytyjskich. Były one również używane do polowań na dziki, niedźwiedzie, do walk ze zwierzętami na arenach, a także do obrony mienia i dobytku. Podczas II wojny światowej ta rasa psów prawie wyginęła. Obecnie znajduje uznanie jako pies towarzyszący i obrończy.

Mastif angielski jest dostojnym i wiernym psem, o niesamowitej odwadze, miłej naturze i wysokiej inteligencji. Olbrzymie proporcje tej rasy czynią z mastifa skuteczny środek odstraszający i doskonałego psa obrończego. Wiele mastifów angielskich jest delikatnymi olbrzymami o zrównoważonym temperamencie i łagodnej naturze. Jednakże ten miły olbrzym nie zawaha się obronić swojej rodziny w sytuacji zagrożenia. Wczesna socjalizacja jest ważna w przypadku psów tej rasy, żeby wyrobić w psu pewność siebie a jednocześnie stabilny charakter, bez zbędnej agresji. Pies ten wymaga konsekwentnego i stanowczego wychowania i chociaż nie jest trudny do ułożenia, właściciel powinien być pewny siebie i stanowczy, z zalecanym doświadczeniem w wychowywaniu psów. Pies ten potrzebuje kontaktu z rodziną i z reguły podporządkowuje się tylko jednej osobie.

Mastif angielski nie jest przesadnie aktywnym psem, ale potrzebuje umiarkowanej ilości ćwiczeń, aby utrzymać się w dobrej formie i zdrowiu. Chociaż nie jest to szczekliwy pies, jest zdecydowanie zbyt duży do mieszkania w bloku i potrzebuje sporej przestrzeni życiowej. Mastif angielski posiada bardzo przyjacielski stosunek do dzieci, z którymi się wychował i jest wobec nich niezwykle tolerancyjny. Nie za bardzo natomiast przepada za innymi, dominującymi czworonogami i chociaż zazwyczaj jest przyjaźnie nastawiony do innych psów, może być wobec takowych agresywny. Mastif angielski z reguły jest przyjaźnie nastawiony wobec obcych. W odpowiednim otoczeniu i z wczesną socjalizacją oraz poprawnym treningiem, te psy sprawdzają się znakomicie jako rodzinny pies towarzyszący.

Krótka sierść mastifa angielskiego nie sprawia wielu kłopotów w pielęgnacji. Wystarczy co tydzień ją wyszczotkować i przetrzeć wilgotną szmatką, aby pozbyć się martwych włosów i aby szata wyglądała lśniąco. Niestety, ta rasa psów ślini się bardzo obficie.

Owczarek Niemiecki

Owczarek niemiecki jest psem średniego wzrostu o lekko wydłużonym tułowiu, mocnej budowie i dobrym umięśnieniu. Charakterystyczna, opadająca w kierunku zadu linia grzbietu sprawia wrażenie, jakby pies ten pozował do zdjęcia. Jest silny, zwinny, czujny i pełen życia. Jako uznany pies użytkowy sprawia wrażenie niezwykle inteligentnego, żywego i gotowego do pracy.

Posiada dość dużą głowę, z kufą stanowiącą połowę jej długości; naturalnie stojące, szerokie u nasady uszy i czarny nos. Dzięki mocnym, prostym przednim nogom i właściwemu ukątowaniu tylnych kończyn owczarek niemiecki ma niezwykłą łatwość znacznego wyrzutu nóg do przodu i jest bardzo wytrzymały.

Charakterystyczny jest podział, w przypadku psów tej rasy, na dwie linie: eksterierową i użytkową. Psy eksterierowe mają bardziej obniżony zad, łukowaty kręgosłup oraz większe kątowanie. Owczarki użytkowe mają mniejsze kątowanie, prosty kręgosłup, ale nie mają szans na czołowe lokaty podczas wystaw. Regularnie zdobywają za to pierwsze miejsca w konkurencjach sportowych i mają silniejszy pęd do pracy.

Szata

Niegdyś rozróżniano trzy odmiany tej rasy: krótko-, długo-, i szorstkowłosą. Obecnie jest akceptowana wyłącznie odmiana krótkowłosa. Sporadycznie rodzą się jednak owczarki długowłose.
Szata składa się z twardego włosa okrywowego i podszerstka. Włos okrywowy powinien być gęsty, twardy i przylegający do ciała. Na głowie, uszach, przednich stronach kończyn i łapach włos krótki i gęsty. Na tylnych stronach kończyn, do śródręcza i stawu skokowego, włos nieco dłuższy, na udach tworzy niewielkie portki.

Maść

Czarna z podpalaniem w odcieniu czerwonawym, płowym, żółtym lub jasnoszarym. Jednolicie czarne lub szare, śniade, czaprakowi - z maską. Biała plamka na piersi i jaśniejsza maść na wewnętrznej stronie nóg dopuszczalne, ale niepożądane. Nos zawsze czarny, bez względu na umaszczenie. Brak maski, bardzo jasne oczy, jasne lub białe znaczenia na piersi i wewnętrznej stronie nóg, jasne pazury lub rudy koniec ogona należy oceniać jako niedostatki pigmentacji. Podszerstek szary, z wyjątkiem psów jednolicie czarnej maści.

Nieakceptowana jest w Europie w przypadku tej rasy psów maść biała. Jednak już od chwili rozpoczęcia hodowli rodziły się białe owczarki, które jednak nie cieszyły się uznaniem owczarzy. W USA i Kanadzie psy te są rejestrowane jako owczarki niemieckie, albo jako odrębna rasa - American White Shepherd. Pierwsze białe owczarki zaczęły trafiać do Europy właśnie jako importy z USA i Kanady. Pierwszym krajem, który zatwierdził "nową" rasę była Szwajcaria, i dlatego psy te noszą nazwę - biały owczarek szwajcarski.

Historia rasy

Korzenie owczarka niemieckiego związane są górskim owczarkiem z terenów dzisiejszych Niemiec. Te wczesne owczarki pojawiły się już w VII w. n.e. Zdaniem niemieckich kynologów pochodziły one od udomowionego w epoce brązu wilka. Przedstawienia z VII w. pokazują psa podobnego do owczarka, ale o jaśniejszej maści. Jednakże już od XVI w. psy te posiadają umaszczenie podobne do współczesnego.

W XIX w. nastąpiło znaczne ograniczenie pastwisk na rzecz pól uprawnych. Powoli zaczęła się także zmieniać rola owczarka niemieckiego. Kiedy w Europie Środkowej rozwinął się ruch kynologiczny, a jednocześnie rozwój miast pociągnął za sobą wzrost przestępczości, zrodziło się zainteresowanie psem służbowym. W Niemczech utworzono związek, którego celem było popieranie hodowli psów owczarskich, w których widziano dobry materiał na psa służbowego dla wojska i policji. Związek ten nazywał się Phylax.

Już od 1880 r. owczarki niemieckie zaczynają służyć w armii pruskiej, a w 1882 r. w Hanowerze odbywa się pierwsza wystawa z udziałem tych psów. Po ośmiu latach działalności Phylaksu powstał nowy związek, utworzony 3 kwietnia 1899 r. przez rotmistrza Maxa von Stephanitza, który jest uważany za twórcę współczesnego owczarka niemieckiego. Wraz ze swoim przyjacielem Arturem Mayerem zapoczątkował on program hodowli, krzyżując krótko- długo- i szorstkowłose owczarki z Bawarii, Turyngii i Wirtembergii. Do 1915 r. istniał podział na trzy oddzielne rodzaje szaty: szorstkowłose, krótkowłose i długowłose. W późniejszym okresie odmiana szorstkowłosa praktycznie wyginęła, a obecnie odmiana długowłosa, według wzorca rasy, nie jest dopuszczona do wystaw.

Owczarki niemieckie z czasem stały się niezwykle cenionymi psami służbowymi dla policji i armii. Brały udział w obu wojnach światowych, zdobywając uznanie na froncie u żołnierzy wszystkich walczących armii. Dla porównania, podczas I wojny światowej, w samej tylko armii niemieckiej służyło prawie 50 000 owczarków!

Po wojnie stało się bardzo niepopularne, czy wręcz obraźliwe używanie przymiotnika "niemiecki". Brytyjscy hodowcy nie chcieli się jednak pozbywać tych wspaniałych, wszechstronnych psów i dlatego zmienili nazwę na owczarek alzacki, albowiem rasa ta powstała w Alzacji. Dopiero po czterdziestu latach, w 1971 r. Brytyjski Związek Kynologiczny przywrócił z powrotem nazwę: owczarek niemiecki.

Owczarek niemiecki jest obecnie jednym z najbardziej popularnych psów na świecie i prawdopodobnie najbardziej wszechstronnym. Pierwotnie był używany jako pies owczarski, ale dzisiaj rzadko można go spotkać w tej roli. Wciąż służy w wojsku, wykrywając materiały wybuchowe, miny oraz pełniąc służbę patrolową i strażniczą. W policji pilnuje porządku, szuka narkotyków, osób zaginionych i zabezpiecza ślady zapachowe. Służby ratownicze chętnie używają jego doskonałego węchu do odnajdywania ludzi pod lawinami czy zgliszczami budynków. Owczarek niemiecki pomaga osobom niepełnosprawnym i niewidomym a także jest psem stróżującym, obronnym i towarzyszącym.

Temperament

Owczarek niemiecki to z pewnością jedna z najpopularniejszych ras na świecie. Jego niezwykła wręcz wszechstronność, łatwość w prowadzeniu, inteligencja i bardzo wysoka szybkość uczenia się i przystosowania się do każdych warunków przysporzyła tej rasie wielu zwolenników. Żadna inna rasa psów nie przyczyniła się również do powstania całej rzeszy psów nierasowych, podobnych do owczarka.

Owczarek niemiecki jest psem godnym zaufania o wyjątkowej osobowości. Jest pewny siebie, pełen temperamentu, odważny i nieustępliwy, ale skłonny do całkowitej uległości wobec swojego pana. Z powodzeniem dostosowuje się do każdej sytuacji i chętnie wykonuje przeznaczone dla niego zadanie. To pies lubiący pracę i nie można pozbawiać go okazji do wykazywania się. Potrzebuje ruchu, codziennych ćwiczeń i nowych zadań do wykonywania. Nie można tego psa traktować tylko jako psa rodzinnego, gdyż będzie się po prostu marnował, a także może sprawiać problemy wychowawcze.

Wobec swoich najbliższych owczarek niemiecki jest posłuszny, miły, bezgranicznie wierny i oddany. Zachowuje się spokojnie w stosunku do znanego mu otoczenia. Jest świetnym towarzyszem zabaw dla dzieci, wobec których jest opiekuńczy i tolerancyjny. W stosunku do nieznanych osób, owczarek jest zwykle powściągliwy, ostrożny i nieufny, ale nie jest podstępny czy agresywny.

Owczarek niemiecki doskonale się sprawdza jako pies stróżujący i obronny. Jest on z natury bardzo czujny o dużym poczuciu własnego terenu i doskonale ochroni swoją rodzinę i jej dobytek przed wszelkimi intruzami. Nie jest również agresywny wobec psów a także doskonale współżyje z innymi zwierzętami.

Problemy zdrowotne

Owczarek niemiecki, podobnie jak większość dużych psów może cierpieć na dysplazję stawów biodrowych, oraz znacznie rzadziej łokciowego. Pojawia się, gdy kość udowa nie jest odpowiednio dopasowana do torebki stawowej, powodując ból i problemy ze wstawaniem i chodzeniem. Może doprowadzić do poważnych problemów, gdy pies będzie już stary. Ważne jest odpowiednio wczesne wykrycie choroby, gdyż w miarę prosty zabieg chirurgiczny, oszczędzi naszemu pupilowi wiele cierpień "na starość".

Często zdarza się demielinizacja rdzenia, czyli uszkodzenie osłonki włókien nerwowych w rdzeniu.

Niezwykle rzadko pojawić się mogą: padaczka, różnego rodzaju alergie skórne oraz zapalenie tkanki kostnej. Zdarzają się także problemy z oczami, a wśród nich łuszczka rogówki, czyli przewlekłe powierzchniowe zapalenie rogówki. Choroba ta w zasadzie dotyka tylko owczarki niemieckie i ich mieszańce.

Przedstawiciele tej rasy psów przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka, ciężkiej choroby dużych psów i wielkich ras.

Pielęgnacja

Gęsta i twarda szata owczarka niemieckiego jest łatwa w pielęgnacji, ale pies ten gubi włos przez cały czas, dlatego niezbędne jest szczotkowanie psa, przynajmniej dwa razy w tygodniu. Ponadto, czasie zmiany sierści owczarek niemiecki linieje bardzo obficie i jest wtedy konieczne codzienne wyczesywanie martwych włosów.

Kąpanie tylko wtedy, kiedy jest to naprawdę konieczne. Zwykle wystarczają dwie kąpiele w roku. Z całą pewnością nie należy czynić tego regularnie, gdyż używanie szamponu może doprowadzić do zmniejszenia ochronnych właściwości szaty psa.

Idealny dom

Pomimo swoich dużych rozmiarów, owczarek niemiecki może warunkowo mieszkać w bloku, gdyż jest stosunkowo mało aktywny wewnątrz. Lepszym rozwiązaniem jest jednak dom z przynajmniej średniej wielkości działką, gdyż pies ten bezwzględnie wymaga wielu ćwiczeń. Dobrze natomiast dostosowuje się zarówno do środowiska miejskiego lub podmiejskiego czy też wiejskiego.

Aktywność

Owczarek niemiecki wymaga bardzo dużo ruchu. Jest bardzo aktywny na zewnątrz. Lubi biegać, pływać czy wręcz godzinami przynosić rzucaną mu piłkę. To urodzony biegacz zdolny towarzyszyć swojemu panu w bieganiu czy jeździe na rowerze. Oczywiście nic nie zastąpi codziennych spacerów z psem, podczas których nasz pupil będzie poznawał innych ludzi, zwierzęta i miejsca.

Wychowanie

Właścicielem owczarka niemieckiego powinna być rodzina lub osoba aktywna, lubiąca uprawiać sporty i potrafiąca zapewnić temu pełnemu temperamentu psu wiele ćwiczeń fizycznych a także najlepiej, jakieś zajęcie. Jest to ceniony pies służbowy, który powinien mieć zawsze jakąś pracę do wykonywania.

Owczarek niemiecki potrzebuje bliskiego kontaktu ze swoim przewodnikiem, ale nie może tylko biegać wokół swego pana i być wyprowadzanym na spacery. Pies ten będzie się tylko marnował, a nieznajdująca ujścia energia może odbijać się negatywnie na otoczeniu. Jest takie powiedzenie, iż prawdziwie szczęśliwy pies, to pies zmęczony. Pracą bądź ćwiczeniami. To powiedzenie znakomicie sprawdza się w przypadku owczarka niemieckiego. Najprostszym sposobem jest szkolenie go w kierunku sportów, które można by uprawiać wraz z psem.

Oczywiście niezbędna jest także odpowiednio wczesna socjalizacja szczeniaka.

Besenj

Wzrost:

Psy: 41-43 cm

Suczki: 38-41 cm

 Waga:

Psy: 10-12 kg

Suczki: 9-11 kg

Opis

Jest to zgrabny i umieśniony pies średniej wielkości. Potrafi wydawać dźwięki przypominające jodłowanie.

Ma on gładką, lśniącą, krótkowłosą sierść. Można wyróżnić kombinacje umaszczenia sierści takie  jak: białe, podpalane, kasztanowe i czarne.

Specyficzną cechą Basenji jest występowanie zmarszczek na jego czole (np. gdy jest zaniepokojony), co daje mu specyficzny wygląd.

Ogon Basenji jest zakręcony tuż nad grzbietem.

Pochodzenie:

Basenji pochodzi z Afryki. Ze względu na ogromną wytrzymałość tej rasy, psy te były używane przy polowaniach.

Temperament:

Basenji jest bardzo inteligentym psem. Uwielbia szkolenie i zabawę, zatem jest dobrym domowym towarzyszem człowieka. Jest jednak bardzo niezależny co potrafi nie raz pokazać.

Pielęgnacja:

Sierść Basenji jest łatwa w pielęgnacji, jedno szczotkowanie w tygodniu w zupełności wystarczy.

Ruch i karmienie:

Basenji powinien mieć zapewnioną codzienną dawkę ruchu w postaci spacerów i energicznej zabawy. Przy zbytnich zaniedbaniach w tej kwestii  ma tendencję do lenistwa i otyłości,

Problemy ze zdrowiem:

Basenji mają skłonności do problemów z nerkami, zanik siatkówki i problemy jelitowe. Należy zatem zwracać na to szczególną uwagę.

Ciekawostki:

Suczki tej rasy przeważnie mają tylko jedną cieczkę w roku.

Basenji powinny mieć dużo gryzaków wszelkiego rodzaju, gdyż psy tej rasy uwielbiają gryzienie przedmiotów.

BORBOREL

Wzrost:

Psy: minimalny 60 cm, idealny 66 cm, maksymalny 72 cm

Suczki: minimalny 55 cm, idealny 61 cm, maksymalny 69 cm

 Waga:

Psy: 55-70 kg

Suczki: 45 -60 kg

Nazwy:

Boerboel, african boerboel, south african mastiff, buldog Burów, mastif południowoafrykański, mastif afrykański.

Opis

Boerboel jest dużym i silnym psem, o pokaźnym umięśnieniu i sprężystym chodzie. Pod względem wyglądu jest to bardzo harminujny pies – jego wszystkie części ciała pozostają względem siebie w doskonałych proporcjach.

Jest bardzo inteligentnym psem pracującym.

Głowa jest najważniejszą cechą budowy boerboel, bowiem wyraża ona jego charakter. Powinna ona być krótka, szeroka, głęboka, kwadratowa i muskularna z dobrze wypełnionymi policzkami. Szczyt głowy jest szeroki i płaski, z wydatnie rozwiniętymi mięśniami. Część twarzowa może występować z czarną maską lub bez niej. Kufa z dużymi szeroko rozmieszczonymi nozdrzami. Kość nosowa jest prosta i równoległa do górnej linii głowy, powinna mieć 8-10 cm długości.

Górna warga jest obwisła i mięsista,powinna obejmować dolną wargę,  jednak nie powinna zwisać poniżej żuchwy.

Szczęki są silne, głębokie i szerokie, lekko zwężające się ku przodowi.

42 zęby powinny być białe, dobrze rozwinięte i poprawnie rozmieszczone. Zgryz nożycowy.

Oczy szeroko rozmieszczone, w każdm odcieniu brązu, jednak nie jaśniejsze niż umaszczenie psa.

Uszy średnie, proporcjonalne w stosunku do głowy, w kształcie litery „V”.

Średniej długości, silna, muskularna i pewnie połączona z głową szyja rozszerza się stopniowo, aż do miejsca, gdzie łączy się z ramionami. Szyja, głowa i ramiona powinny razem tworzyć całość.

Grzbiet jest prosty, szeroki i proporcjonalny do reszty ciała, z dobrze zaznaczonymi mięśniami grzbietowymi.

Zad silny i szeroki z dobrze rozwiniętymi mięśniami.

Boerboel ma silną i muskularną klatkę piersiową, która powinna być szroka i głęboko opuszczona między przednimi łapami.

Ogon powinien być prosty, osadzony wysoko. Preferowany jest ogon krótki, jednak długi również  jest akceptowany.

Kończyny przednie są silne i muskularne. Łapy duże, dobrze podbite i zaokrąglone o mocnych, ciemnych i zakrzywionych pazurach.

Kończyny tylne jędrne, pewnie ustawione, Tylne łapy nieco mniejsze od łap przednich, dobrze podbite, zaokrąglone, zwrócone idealnie do przodu. Pazury ciemne, silne i zakrzywione.

Sierść boerboel jest krótka, gęsta i gładka. Preferowanym umaszczeniem są takie kolory jak: kremowo-biały, beżowy, czerwonawo-brązowy, brązowy i wszystkie odcienie pręgowanego.

Pochodzenie:

Przez ponad 300 lat, wywodzący się z południowej Afryki boerboel, był hodowany przede wszystkim jako obrońca farm, mieszkających na nich ludzi i należącego do nich dobytku.

Temperament:

Boerboel jest psem samodzielnym, silnym, odważnym, nie boi się walki z innym zwierzęciem. Warto zapamiętać, że jest to pies jednego pana, bardzo silnie związany ze swoim opiekunem (jest prawdziwym przyjacielem), zatem decydując się na psa tej rasy zatrzymujesz go na całe życie, gdzyż bardzo żle zniesie ewentualną zmianę właściciela. Z drugiej strony jest jednak świetnym towarzyszem rodziny, świetnie dogaduje się z dziećmi i opiekuje się nimi. Boerboel nie nada się jednak do życia w mieście, ze względu na silną potrzebę bronienia swojej rodziny (gdy wyczuje zagrożenie potrafi rzucić się na przeciwnika i walczyć na śmierć i życie).

Boerboel ma bardzo silne poczucie obrony, jego socjalizacja powinna zacząć się już w okresie, gdy jest jeszcze szczeniakiem. Potrzebuje właściciela-przewodnika, który da mu miłość i będzie w stanie go zrozumieć. Powinien być szkolony już od małego, gdyż rasa ta przejawia skłonności do dominacji. Nie jest to pies dla niedoświadczonych osób, podstawowym warunkiem posiadania takiego psa jest poznanie i naczenie się psiej mowy, gdyż źle prowadzony może stać się zagrożeniem. Nie jest on niebezpieczny dla innych, pod warunkiem, że nie próbują zaatakować, lub w inny sposób zaszkodzić jego panu.

Pielęgnacja:

Boerboel jest dość łatwy w utrzymaniu. Wystarczy przeczesać go raz na kilka dni (częściej w okresie linienia) i wykąpać raz w miesiącu.

Ruch i karmienie:

Boerboel powinien mieć zapewniony duży plac do biegania, oraz codziennie chodzić na długie spacery.

Problemy ze zdrowiem:

Boerboel to bardzo zdrowa rasa, raczej nie mają problemów zdrowotnych.

Ciekawostki:

Psy te uwielbiają bawić się piłką (grać w nią).

Przeznaczenie pierwotne:

Ochrona zwierząt gospodarskich przed dzikimi zwierzętami, zaganianie bydła.

Przeznaczenie obecne:

Pies stróżujący, obronny.

Długość życia:

12-15 lat